Geldim geldim geldim.
Günaydınlarımla ama kahvesiz.
Suyla :)
Uyandığımda düşündüğüm şeylerden biri 'devamlı kendimizi bir şeylere yapmaya zorluyor oluşumuzdu.
Neden ?
Ya da buna zorlama mı demeliyim çaba mı ?
Çabaysa bile neden bu kadar çaba ?
Değebilecek bir hayatta mıyız ?
Yorulmaya, kendimizden ödün vermeye ...
Mesela benim kalkıp ilk düşündüğüm neden bu ?
Ben şu an pazartesiye bağlıyorum bunu.
Ve resim yapmaya gidiyorum.
Bugün ve haftanız yoğun geçebilir. Özellikle bugün hiçbir şey hallolmayacak gibi hissedebilir, sinir krizlerine girebilirsiniz. Size gelen o saçma mailleri, gereksiz çizimleri, ama ablaları büyük ihtimalle cumartesi görmeyeceksiniz (çalışmıyorsanız). O yüzden bu hafta için o piç gülüşünü etrafa saçıp yolunuza devam etmenizi istiyorum.
Ama sizin için çaba gösterenlere, sizi özleyenlere, sizi sevenlere bunu yapmayın. Onları görün. Görmüyorsanız bile salak yerine koymayın. Kim olursanız olun bulunmaz değilsiniz paşam. Çok harika olmanız hiçbir şeyi değiştirmez. Burada seni düşünüyoruz.
Bugün son sendromsuz pazartesim. Bakayım haftaya kendime bunları diyebilecek miyim ?
Gelirim illaki yine.
Yorumlar
Yorum Gönder